پرهام رییس آروم!

به نام خدا

پرهام معمولا بعد از این که غذاش رو می خوره, خیلی سریع!! می ره پشت مبلی آروم می شینه و تکیه می ده و در سکوت کامل منتظر می شینه تا من یا باباش بریم باهاش بازی کنیم و بگیم: دالللللللللی! عزیز دلم قربون اون آروم نشستنت! انگار خجالت می کشه که ما رو مجبور کنه باهاش بازی کنیم ولی نمی دونه این کارش ما رو وادار می کنه با عشق و علاقه ای هزارباره حتی درحالی که داریم از شدت کار یا گرسنگی می میریم بریم دنبالش! عزیز دلم! اینم یکی از اون صحنه هاست:

چند هفته ی قبل عصر پنج شنبه رفتیم نیشابور و فردا غروبش برگشتیم. این عکس رو موقع رفتن از پرهام و بابایی گرفتم.