مقابله به مثل عجیب!

ماجرا رو باید از وجوه گوناگون مورد ارزیابی قرار داد برای اینکه حرفهام مثل یک تکه چمن روشن بشه مثال می زنم: شاید غذا مورد علاقه ی جناب پرهام نبوده و ایشان غیرمستقیم انتقال اعتراض فرموده اند، البته بنا به دلایلی این قضیه منتفیست اما طرحش لازم بود. شاید واقعا به مرحله ی خویش مادر انگاری رسیدند و درد در وجودشون بوده و ابراز همدردی نبوده بلکه اظهار درد بوده . شاید از شنیدن داوری پدر که ایشان را لوس انگاشته اند دلشان به درد امده و برای راه گم گردن به شما درد را به کبد منسوب کرده اندو ... ! از همه مهمتر شما که می تونید ناراحتی ساختگی و غم الکی در صدای ایشان را تشخیص کنید چطور نتوانسته اید سبب ناراحتی ایشان در جلسه ی قبلی ناهار را دریابید!؟! و آن مرز جنون که شهرآشوب فرمودند را از یاد نبرید و به خاطر داشته باشید که بچه ها مستعدترند برای گذر تند و سریع از این مرز و انجام اعمال محیر العقول و واکنشهای غافلگیرکننده و خوبیش این است که زود از ان عالم به عالم معصوم کودکانه اشان بر می گردند و البته در مورد یکی یدونه و دردونه حرفهایی بر سر زبان است که برای بچه ها شنیدنشان خوب نیست!! راستش تک فرزندی همین است !! نوعی عدم تعادل بوجود می آورد که نشانه هایی از ان را می شود در جامعه دید . و البته این را به معنای سرزنش نگیرید ، شخصیتها ، موقعیتها ، وضعیتها و ... آدمها فرق می کند و هر خانواده ای باید عوامل گوناگون را لحاظ کند و بسنجد و تصمیم بگیرد. می بینید کبد درد ساختگی پرهام چه توجیه و تعلیلهایی را بر می تابد !! اگر زهر را فرو می دادید و از درد شکوه نمی کردید اینجورها نمی شد ! لازم شد دوره ی تحمل تا سرحد مرگ را بگذرانید که در دوره ی ما خیلی به کار است!